Kız çocuk, hatırlanacağı gibi, annesinin kendisini eksik doğurduğuna inanmaktaydı ve zaten annenin de eksik olduğunu varsaydığı için yüzünü babasına dönmüş, dürtülerini babasına yöneltmişti. Çocuk o zamana kadar öğrendiği bütün sevimlilikleri yaparak babasının dikkatini çekmeye çalışır. Bu arada, pipi eksikliğini güzel olmaya, vücudunu göstermeye çalışarak telafi etmek ister. Sanki, “pipim yok ama ben de çok güzelim, benim de vücudum var, bacaklarım var,” demek ister gibidir. Baba yorgun geliyorsa ve dinlenme ihtiyacı büyükse ona terlik getirerek, istediklerini yaparak onun ilgi ve dikkat alanının içerisinde olmaya çalışır. Fakat aile ortamı, yukarıda ifade ettiğim gibi, anne babanın cinsellik içeren bir sevgi ve yakınlığı yaşadıkları, birbirlerine karşı büyük bir ruhsal yatırım yapabildikleri vasıflardaysa, çocuk babasının annesine duyduğu sevgiyle kendisine duyulan sevgi arasındaki farkı algılar; babasına yönelmiş dürtülerinin bir karşılığı olmadığını fark eder.
Sağlıklı bir anne, esas olarak hayatını ailesi üzerine kurabildiyse, çocuğun kendisini bırakıp babaya yönelmesinden rahatsızlık duymaz, hatta bu ona kendi çocukluğunu hatırlattığı için sevimli gelir. Fakat kendi babasıyla ilişkisinden beslenemediyse, çocuğa karşı bir kırgınlık yaşayacaktır. Bu durumu çocuğa, “beni mi daha çok seviyorsun babanı mı/anneni mi,” gibi soruların sık sorulduğu aileler de görürüz. Bu yaş dönemi çocuğu, annesinin sevgisine ve bakımına alabildiğine ihtiyaç duyduğu için babasını annesine bırakır ama bu bırakış dürtülerin babadan çekildiği anlamına gelmez çünkü kız çocuğun koşulları erkek çocuğunki kadar zorlayıcı değildir. Erkek çocuk babasının pipisini kesmesinden korkar, ama dış dünyaya daha fazla yöneldiği için, dışarıda babası tarafından korunmaya da yaşamsal bir ihtiyaç duyar. Kız çocuk bu zorlayıcı şartlara sahip değildir; hatta annenin sevme biçiminin babaya göre daha koşulsuz olduğunu, kendisini hiçbir zaman bırakmayacağını hissetmekte ve annesinden o kadar da korkmamaktadır.
Kız çocukların dürtülerini babalarından hiçbir zaman tamamen çekememeleri, onlarda, hem ortamdaki güçlü erkeklerin dikkatini kendi üzerine çekme isteği hem de bundan korkmak gibi bir ikili duygunun oluşmasına yol açar. Bu korkunun temelinde çocuğun, babanın dürtüsel ilgisinin anne, baba ve kendisi arasında oluşmuş dengeyi bozmasından ve anneyle aralarının bozulmasına neden olmasından duyduğu endişe yatar. Kız çocuğun babasına yönelmiş dürtülerini annesi adına babasından uzaklaştırması, üvey annelerin çok zor sevilmesinin sebebidir aynı zamanda. Üvey anne çocuğun ödipal sorunlarını tekrar canlandırır. Ancak üvey annenin kız çocuğuna büyük bir sevgisi varsa çocuk onu anne yerine koyacak ve babasından tekrar vazgeçebilecektir. Fakat çoğu üvey anne, kız çocuğunun çıkardığı sorunlardan ve kendisine karşı beslediği husumetten rahatsız olur ve çocuğa olan başlangıçtaki yatırımını kaybeder.
Kız çocuk, anneyle baba arasındaki dürtüsel sevgiyle kendisine yönelen sevgi arasındaki farkı algıladığında kendisinin çocuk olduğunu ve gelecekte babasına benzeyen bir erkekle evleneceğini kabul eder. Babasına benzeyen birisini bulabilmesi için de annesi gibi olması gerekmektedir. Bu noktaya gelen çocuk artık gelecekte dünyadaki yerini, nelere ihtiyacı olduğunu, ihtiyaç duyduğu ortamlara sahip olabilmek için nasıl bir varlık olması gerektiğini anlamış ve kendisini bu tasarıya uygun olacak biçimde şekillendirmeye başlamıştır. Zaten önünde bu tasarıyı gerçekleştirmiş bir örnek vardır ve ona bakarak kendi yolunu bulur.
Böyle hisseden bir kız çocuğu içinde yaşadığı gerçeği sevmiş ve aynısını kendi hayatında üretmeye koyulmuştur diyebiliriz. Bu çocuk gerçeklik sevgisine çok yaklaşmıştır. Kız çocuğunun babasına olan sevgisi, ona yüklediği omnipotans nedeniyle halen biraz hayranlık taşımaktadır ve annesini sevebilmesi için de elbette ondan bir şeyler alabilmekte olması gerekir. Kız çocuğun sevgisinin tam bir gerçeklik sevgisi mahiyetinde olabilmesi, erişkinlik döneminde mümkün olabilecektir. O zaman babasını bir insan olarak, gözünde büyütmeden, annesini ise ondan bir şey almadan da sevebilecektir.
Hem kız hem de erkek çocuk için ödipal sorunların çözümü ancak anne baba kendi ödipal sorunlarını çözebildiyse mümkündür. Anne baba o zaman hem kendileri hem de çocukları için en uygun ortamı oluşturabilir. Buna rağmen, eşlerden erkek olan bu düzeydeyse, karısının doğru bir tutum içinde olmasına çalışıp onun problemlerini çözmesi için uygun koşullar oluşturabilmesi gibi bir şans vardır. Bu şans bazen kullanılabilir, bazen de kullanılamaz. Diğer yandan, ruhen daha gelişkin ve sorunsuz taraf kadın olabilir fakat bu durumda kadın çocuksu bulduğu eşine yatırım yapamaz. Tabiatı gereği ondan güçlü ve tutarlı olmasını bekler. Bunları bulamıyorsa eşine yaptığı yatırım geri çekilir, cinsel hayatın kalitesi düşer. İlişki dürtüsel bir sevgi ilişkisi olmaktan çıkmaya başlar. Bu kez kadının çocuklarına olan düşkünlüğü artar.
